Pauzes, schoolpleinen. De tijd en plaats waar altijd van alles gebeurt. Er gedoe is. Of zoals wij het liever zien: betekenisvolle gebeurtenissen die aanleiding geven tot pedagogische interventies. Als je weet hoe te handelen.

Ik zie het op een afstand gebeuren. Het potje voetbal gaat bij Mason (niet zijn echte naam) niet zoals hij wenst. Gevolg: frustratie waar met woede op wordt gereageerd – schelden naar andere kinderen. Mason mag nog leren dat er ook andere reacties op frustratie mogelijk zijn. Een juf ziet het en wil ingrijpen. Mason reageert de nog aanwezige frustratie af op Juf die ook wat woorden naar haar hoofd krijgt, waarop de Juf ook boos wordt. Ook juf mag leren dat je anders kunt reageren op een kind die naar je uithaalt.

Mason loopt boos weg, toevallig mijn kant op. Ik vraag ‘kun je even komen?’ ‘NEE!’ is het antwoord. ‘Akkoord, wanneer kan het wel? Over een minuut of twee?’ ‘Ja, dan wel’. Het oerbrein moet even tot rust komen voordat er weer betekenisvol gecommuniceerd kan worden met Mason. Ik laat hem en geef de afspraak aan Juf door. Die wil er echter niet van weten – ‘Zo gaan we hier niet met elkaar om’ en gaat toch naar Mason waarop de boel ontploft. Ik zucht.

Aan het eind van de dag zie ik de ouders van Mason op school komen waar ze ongetwijfeld horen dat dit gedrag niet getolereerd wordt. En Mason? Die heeft alleen maar geleerd dat hij niet deugt, dat hij het niet kan. Maar had je hem de tijd gegeven, dan had je met hem prima kunnen reflecteren op zijn gedrag en had je hem het aanbod kunnen doen hem te leren anders om te gaan met frustratie. Een gemiste kans.