Het is even wennen voor de kinderen bij ons in de klas. In plaats van een juf en meester die zeggen hoe je je te gedragen hebt, maken we je bewust. Bijvoorbeeld van denkfouten ‘anderen de schuld geven’, ‘egocentrisme’ of ‘uitgaan van het slechtste’. Of van dingen die je leergeschiktheid ondermijnen; een gat in de aandachtslijn of rommel op je tafel. Na die bewustmaking kun je zelf besluiten of je andere keuzes wilt maken.

Natuurlijk is de praktijk niet zo eenvoudig als hier beschreven. Want ‘the truth (bewustmaking) will set you free, but before it does it will make you angry.’ Een eerste reactie is nog vaak irritatie, een grom of een frons. Door er luchtig mee om te gaan, verandert dat na een tijdje in een oprecht ‘dankjewel voor de bewustmaking’. Een reisje op de ladder van negatief naar positief.
Moeilijker wordt het wanneer een kind om wat voor reden dan ook al zo is gekwetst dat het besloten heeft dat het er allemaal niet meer toe doet. Onverschillig. Boeien. Kan me niet schelen. ‘Flikker op met je bewustmaking’. Verdrietig om te zien, op leeftijd van 10-11 jaar.

Lucas* doet daar een schepje bovenop; hij slingert nog wat hatelijkheden naar je hoofd. Waarom? Hij heeft de overtuiging dat hij alleen maar in conflict kan zijn, niet deugt en afgewezen wordt. En hij wordt graag bevestigd in die overtuiging. Dat is makkelijker dan te geloven dat het anders kan, dat is te kwetsbaar… Het laatste dat wij dan moeten doen is hem tegemoet te komen in de wens tot bevestiging. We laten dus veel hatelijkheden links liggen, besteden er geen aandacht aan. We geven hem betekenisvolle taken in de klas en de kans om positieve ervaringen op te doen. Alles wat je aandacht geeft, groeit immers.

*niet zijn echte naam